Σταματήστε ό,τι κάνετε και πηγαίνετε σινεμά για «Την Φόνισσα»!

Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη έλαμψε σαν διαμάντι και στο σινεμά!

Όταν με ρώτησαν κατά πόσο θα με ενδιέφερε να δούμε την ταινία «Φόνισσα» στο σινεμά η αλήθεια ήμουν λίγο διστακτικός στην αρχή.

Και αυτό καθώς δεν είναι λίγες φορές που ένα βιβλίο δεν μπόρεσε να αποδοθεί στην μεγάλη οθόνη σύμφωνα και με τις πραγματικές του διαστάσεις και δυνατότητες. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι γραμμένο από τον Παπαδιαμάντη, ο οποίος μέσα από την γραφή του δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ανάλογη του έργου του, η οποία θέλει μεγάλη φαντασία, μαεστρία και τέχνη για να μετατραπεί καταλλήλως στο μεγάλο άσπρο πανί του κινηματογράφου.

Θα λέγαμε πάντως ότι η Εύα Νάθενα (σκηνοθέτης) το πέτυχε στον απόλυτο βαθμό, επιλέγοντας μάλιστα την εκπληκτική Καρυοφυλλιά Καραμπέτη για να παίξει τον ρόλο της Χαδούλας (και το έκανε με συγκλονιστικό τρόπο).

Η ιστορία έχει ως εξής:

Σε ένα δυστοπικό νησί της Ελλάδας γύρω στο 1900, η Χαδούλα, μια χήρα που έχει μάθει να επιβιώνει στην ανδροκρατούμενη, πατριαρχική κοινωνία υπηρετώντας αυτό που της πέρασε η μητέρα της – μια σκυτάλη δύσκολη, που διαιωνίζει την υποτίμηση και την κατώτερη μοίρα της γυναίκας.

Η Χαδούλα επαναστατεί μέσα της και αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί και προς τα έξω. Τα μικρά κορίτσια του νησιού γίνονται θύματα του ξεσπάσματός της. Αφαιρώντας τους τη ζωή, η ίδια νιώθει ότι τα απαλλάσσει από το κοινωνικό φορτίο που η ύπαρξή τους επιφέρει.

Οι πράξεις της κάποια στιγμή αυτονομούνται και τη φέρνουν αντιμέτωπη με τον νόμο. Εγκαταλείπει το σπίτι της και βρίσκει καταφύγιο στη φύση.

Όμως, όσο και αν η ηθική της τής υπαγορεύει ότι έπραξε σωστά, στην πραγματικότητα το χρόνιο τραύμα της την ακολουθεί παντού.

Προχωρώντας λίγο περισσότερο στην ανάλυση της ταινίας αλλά και στο μήνυμα που θέλησε να στείλει ο Παπαδιαμάντης, λαμβάνουμε και τις απόψεις της ηθοποιού και πρωταγωνίστριας Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη ως εξής:

«Είναι μια γυναίκα η οποία μέσα από τους φόνους μικρών κοριτσιών, διαμαρτύρεται για την κακοποίηση της γυναίκας, προτιμώντας τον θάνατο από μια ζωή που είναι αδύνατο να βιωθεί».

Την ίδια στιγμή η σκηνοθέτης της ταινίας, Εύα Νάθενα δίνει την δική της οπτική γωνία, υπογραμμίζοντας:

«Είναι θύμα και θύτης την ίδια στιγμή. Ο Παπαδιαμάντης δεν ταυτίζεται μαζί της , ούτε την δικαιώνει 100%, αιτιολογεί όμως το πως δημιουργήθηκε αυτή η ηρωίδα».

Η Καρυοφυλλιά με την σειρά της, συμπληρώνει όσο αφορά την πρωταγωνίστρια της ταινίας:

«Δεν δικαιολογούμε τις πράξεις της Φραγκογιανους, απλά δείχνουμε τον ηθικό αυτουργό που είναι η κοινωνία».

Είναι πραγματικά απίστευτο πως η κοινωνική καταπίεση και το τι είναι «κοινωνικά αποδεκτό» θα μπορούσε να μετατρέψει με τόση ευκολία ένα άνθρωπο σε φονιά, ο οποίος μάλιστα βαθιά μέσα του, θεωρούσε ότι επιτελούσε έργο μέσα από το να παίρνει τις ζωές αθώων ψυχών.

Ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, μπορεί ο θεσμός της προίκας να μην είναι τόσο δυνατός και έντονος όσο τα παλαιότερα χρόνια της Ελλάδα, αλλά η καταπίεση και η βία στην γυναίκα συνεχίζει να υφίσταται με όλες τις γυναικοκτονίες που συμβαίνουν στις μέρες μας.

Η μαεστρία μέσα από την οποία η σκηνοθέτης σκιαγραφεί την επαρχιακή Ελλάδα και το γεγονός ότι σε κάποια πράγματα η κοινωνία επιτηδευμένα μένει σιωπηλή (βία κατά των γυναικών) ενώ σε κάποια άλλα βροντοφωνάζει, είναι και ο λόγος που οδηγούν την Φραγκογιαννού στις αποτρόπαιες αυτές πράξεις.

Μόνη, αποκομμένη, γεννημένη σε μια κοινωνία που η γυναίκα αξίζει όσο η προίκα που κουβαλά μαζί της, η Χαδούλα προσπαθεί με τον τρόπο της να αντιδράσει, επαναστατώντας απέναντι σε όλα όσα οι άλλοι θεωρούν απόλυτα φυσιολογικά.

Κανένας δεν δικαιολογεί τις πράξεις της. Η ίδια ωστόσο σε ρόλο τιμωρού, στο τέλος πληρώνει και την δική της τιμωρία. Σαν δικαίωση, αφήνει τον κόσμο αυτό όπως τον έζησε στην διάρκεια της ζωής της… Με πόνο και σπαραγμό…

Υ.Γ. Αν σκέφτεστε ακόμη να πάτε να το δείτε, κάντε το χθες!