Η τραγωδία στην Λεμεσό ως η κορυφή του «παγόβουνου» μιας βαθύτερης κοινωνικής κρίσης

Η τραγωδία στη Λεμεσό, που κόστισε τη ζωή σε πέντε ανθρώπους, ανάμεσά τους και τρία παιδιά, συγκλόνισε ολόκληρη την Κύπρο. Ωστόσο, πίσω από την ανείπωτη αυτή καταστροφή κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά χιλιάδες Κύπριοι: η αδυναμία να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή στέγαση, ακόμη και όταν εργάζονται σκληρά και διαθέτουν πτυχία και προσόντα.

Ο μέσος σπουδασμένος Κύπριος, παρά τις ακαδημαϊκές του περγαμηνές και τις δεξιότητες που έχει αποκτήσει, δύσκολα ξεπερνά τα 1.400 ευρώ μηνιαίο εισόδημα. Όταν τα ενοίκια σε αστικές περιοχές κυμαίνονται από 800 έως και 1.500 ευρώ για ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα, γίνεται ξεκάθαρο ότι τα μαθηματικά απλά δεν βγαίνουν. Η επιλογή πολλών οικογενειών είναι να καταφύγουν σε φθηνότερες λύσεις, ακόμη και αν αυτές εγκυμονούν κινδύνους.

Η οικογένεια στη Λεμεσό έμενε σε υποβαθμισμένη κατοικία με πρόχειρα μέσα θέρμανσης, αφού το εισόδημά της δεν επαρκούσε για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Η ηλεκτρική σόμπα που προκάλεσε τη φωτιά δεν ήταν απλώς μια συσκευή θέρμανσης, αλλά η μόνη οικονομικά προσιτή λύση για να ζεσταθούν. Η τραγωδία αυτή είναι αποτέλεσμα ενός ευρύτερου κοινωνικού προβλήματος: των μισθών που δεν ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής.

Πώς γίνεται να εργάζεσαι σκληρά, να έχεις σπουδάσει και παρ’ όλα αυτά να μην μπορείς να ζήσεις με ασφάλεια και αξιοπρέπεια; Το ερώτημα αυτό βασανίζει πλέον όχι μόνο τους χαμηλόμισθους αλλά και τη μεσαία τάξη, που βλέπει τα όνειρα για καλύτερο βιοτικό επίπεδο να γκρεμίζονται μπροστά στις αυξανόμενες τιμές των ενοικίων, του ηλεκτρικού ρεύματος και των βασικών αγαθών.

Η τραγωδία στη Λεμεσό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας βαθύτερης κοινωνικής κρίσης. Είναι η κραυγή αγωνίας μιας ολόκληρης γενιάς που παλεύει να επιβιώσει με μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά.

Η ανάγκη για άμεσες λύσεις είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Απαιτούνται ουσιαστικές πολιτικές αποφάσεις για αύξηση των μισθών, έλεγχο των ενοικίων και παροχή οικονομικά προσιτής στέγασης. Μόνο τότε θα πάψουμε να θρηνούμε θύματα που χάθηκαν άδικα λόγω φτώχειας και κοινωνικών ανισοτήτων.