Λακατάμια: Γιατί ο Δήμος δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ακόμη μια όμορφη κοινότητα;

Όσοι ζουν ή κι απλά περνούν συχνά από τη Λακατάμια γνωρίζουν καλά: πρόκειται για μια μεγάλη περιοχή, με κόσμο πολύ, με σπίτια, οικογένειες, νεολαία, ηλικιωμένους, με ανθρώπους που εργάζονται και μεγαλώνουν τα παιδιά τους εδώ. Κι όμως – κάτι λείπει. Το αίσθημα της κοινότητας.

Πρόσφατα, σε επισκέψεις μας σε περιοχές όπως η Αθηένου, το Αβδελλερό, το Πλατύ, η Δευτερά, η Αγία Μαρίνα Ξυλιάτου ή και η Αγλαντζιά μετά από μια λειτουργία ή μια εκδήλωση, δεν μπορούσες να μην το νιώσεις: οι άνθρωποι γνωρίζονται, χαιρετιούνται, ανταλλάσσουν δυο κουβέντες, ξανασυναντιούνται. Υπάρχει ένα ζεστό, οικείο κλίμα. Κάτι που ενώνει.

Στη Λακατάμια, γιατί δεν το βλέπουμε αυτό; Φταίει το μέγεθος της πόλης; Η απουσία πλατειών και σημείων συνάντησης; Οι δημοτικοί σύμβουλοι που δεν δείχνουν το απαραίτητο ενδιαφέρον για να "χτίσουν" αυτή τη σχέση ανάμεσα στον κόσμο; Είναι θέμα αδιαφορίας ή απλώς έλλειψης οράματος;

Ο Δήμος έχει ευθύνη – όχι μόνο για τους δρόμους και τα έργα, αλλά και για τις ψυχές που ζουν ανάμεσά μας. Το να νιώσεις κομμάτι μιας κοινότητας δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Και για να συμβεί αυτό, χρειάζεται προσπάθεια, συνέπεια και κυρίως, ουσιαστικές ευκαιρίες για τον κόσμο να έρθει κοντά.

Ίσως να μην είναι αργά. Αλλά είναι σίγουρο πως έχουμε δρόμο ακόμα.